Tymczasowy pełnomocnik szczególny oraz kurator
osoby prawnej i jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej
w
postępowaniu podatkowym
Artur Tim – doradca
podatkowy nr 13113
Streszczenie
Nowelizacją z dnia 10 września
2015 roku wprowadzono do Ordynacji podatkowej m.in. instytucję tymczasowego
pełnomocnika szczególnego, działającego do czasu ustanowienia dla strony
kuratora, a także regulacje mające zapobiegać uznanej przez orzecznictwo konsekwencji
istnienia nieskorelowanych systemów prawa, kiedy to kurator ustanowiony w
postępowaniu podatkowym nie był kompetentny do podejmowania czynności w tymże
postępowaniu. Osiągnięcie przez ustawodawcę wskazanego celu budzi jednak
wątpliwości w aktualnym orzecznictwie, zyskując przy tym walor prawomocności
już na etapie Wojewódzkich Sądów Administracyjnych.
Autor dokonuje analizy regulacji
dotyczącej pełnomocnictwa tymczasowego oraz stanowiących podstawę do
ustanowienia kuratora na gruncie O.p., a także formułuje postulat de lege ferenda dotyczące zmian
regulacji związanych z ustanawianiem kuratora, jak również zmian w podejściu
judykatury do wskazanego zagadnienia.
Wprowadzenie
Ordynacja podatkowa przewiduje możliwość
prowadzenia postępowania, pomimo nieobecności strony będącej osobą fizyczną lub
jej niezdolności do czynności prawnych, a w przypadku stron będących osobami
prawnymi lub jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej – pomimo
niemożności prowadzenia swoich spraw wskutek braku powołanych do tego organów
lub niemożności ustalenia siedziby. Prowadzenie postępowania w takich
okolicznościach opiera się na założeniu nie tylko konieczności sprawnego
przebiegu postępowania, ale również należytej ochrony interesów strony. Ten
drugi cel realizowany jest poprzez zobligowanie organu w art. 138 O.p. do
wystąpienia do sądu z wnioskiem o wyznaczenie (ustanowienie) kuratora. W
orzecznictwie dominowała jednak linia orzecznicza, zgodnie z którą kurator
ustanowiony we wskazanym trybie nie ma kompetencji do reprezentowania strony
nie tylko w postepowaniu przed sądami administracyjnymi, ale wręcz w
postępowaniu podatkowym, do którego został ustanowiony. Linia ta utrzymuje się
przy tym pomimo zmian dokonanych z dniem 1 stycznia 2016 roku.
Niniejszy artykuł stanowi asumpt
do przedstawienia instytucji tymczasowego pełnomocnika szczególnego oraz
dokonania analizy uprawnień kuratora dla osoby prawnej i jednostki
organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej w postępowaniu podatkowym,
oceny zmian wprowadzonych ustawą z dnia 10 września 2015 roku, mającej
zapobiegać powyżej określonej wykładni przepisów oraz sformułowania postulatów de lege ferenda. Artykuł uwzględnia stan
prawny oraz dorobek orzeczniczy na dzień 1 września 2017 r.
Instytucja
tymczasowego pełnomocnika szczególnego
Instytucja tymczasowego
pełnomocnika szczególnego została wprowadzona do Ordynacji podatkowej z dniem 1
stycznia 2016 roku oraz zastąpiła instytucję przedstawiciela dla osoby
nieobecnej (Ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja
podatkowa oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2015 r. poz. 1649, dalej:
Ustawa nowelizująca). Stosownie do
dyspozycji art. 138m O.p. w przypadku
niemożności wszczęcia postępowania lub prowadzenia postępowania wobec osoby
prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej z powodu
braku powołanych do tego organów lub niemożności ustalenia adresu siedziby,
miejsca prowadzenia działalności lub miejsca zamieszkania osób upoważnionych do
reprezentowania jej spraw, organ podatkowy wyznacza dla tej osoby prawnej lub
jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej tymczasowego
pełnomocnika szczególnego, upoważnionego do działania do czasu wyznaczenia
kuratora przez sąd. Tymczasowym
pełnomocnikiem szczególnym jest adwokat, radca prawny lub doradca podatkowy
wyznaczony w trybie określonym w art. 138n § 1 lub 2 O.p. Stosownie do dyspozycji art. 138o O.p., w zakresie
nieuregulowanym w rozdziale odnoszącym się do pełnomocnictw stosuje się
przepisy Kodeksu cywilnego oraz Kodeksu postępowania cywilnego.
Zakres czynności tymczasowego
pełnomocnika szczególnego nie wynika wprost z treści przepisów – wykładnia
językowa stanowi jedynie o upoważnieniu „do działania do czasu wyznaczenia
kuratora przez sąd”. Stosownie do uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej,
tymczasowy pełnomocnik szczególny jest umocowany do wszystkich czynności
procesowych. Ustawodawca wprost wyjaśnia, iż:
Pełnomocnik tymczasowy wyznaczany dla osoby
nieobecnej w sprawach niecierpiących zwłoki będzie uprawniony do dokonywania w
imieniu tej osoby wszystkich czynności procesowych. Proponowane rozwiązanie
zapewni organowi podatkowemu możliwość wszczęcia postępowania podatkowego w
przypadku braku kontaktu za stroną, przy jednoczesnym zagwarantowaniu
reprezentacji przez członka rodziny lub profesjonalnej reprezentacji (przez
doradcę podatkowego) w trakcie postępowania podatkowego w czasie jej
nieobecności i właściwej ochrony jej interesów. Dodatkowo należy zauważyć, że
na mocy przepisów art. 36 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 5 lipca
1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz. 213) doradca
podatkowy jest obowiązany do działania dla dobra swoich klientów.
(Uzasadnienie do projektu ustawy
nowelizującej 2015, str. 82).
W aktualnym orzecznictwie dość
jednolicie wyrażany jest pogląd, iż legitymacja tymczasowego pełnomocnika
szczególnego obejmuje jedynie reprezentowanie przed organem podatkowym – w
szczególności nie obejmuje postępowania przed sądami administracyjnymi
(prawomocne postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z
dnia 19 czerwca 2017 r., III SA/Gl 409/17, prawomocne postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 maja 2017 r., III
SA/Gl 44/17, prawomocne postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
Gliwicach z dnia 28 listopada 2016 r., III SA/Gl 1380/16). Tymczasowy
pełnomocnik szczególny nie jest zatem legitymowany do wniesienia skargi do sądu
administracyjnego, w związku ze sprawą, w której został ustanowiony. Jedynie niekiedy
przyjmuje się, że tymczasowy pełnomocnik szczególny potencjalnie mógłby mieć
legitymację do wniesienia skargi do sądu administracyjnego (Prawomocne postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 25
kwietnia 2017 r., I SA/Go 142/17, gdzie odrzucono skargę z uwagi na jej
wniesienie po uprawomocnieniu się postanowienia w przedmiocie ustanowienia
kuratora, a nie z uwagi na brak uprawnienia tymczasowego pełnomocnika
szczególnego per se).
Instytucja tymczasowego
pełnomocnika szczególnego ma ze swej istoty charakter przemijający - jest on
bowiem upoważniony do działania jedynie do czasu wyznaczenia kuratora, którego
status będzie przedmiotem głębszej analizy.
Zakres czynności
kuratora
Stosownie do dyspozycji art. 138
O.p., jeżeli osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości
prawnej nie może prowadzić swoich spraw wskutek braku powołanych do tego
organów, organ podatkowy składa do sądu wniosek o ustanowienie kuratora. Ratio legis kompetencji organu do
wystąpieniu do sądu z wnioskiem o wyznaczenie (ustanowienie) kuratora jest określane
w doktrynie jako ochrona praw podatnika w postępowaniu (M. Duda, H. Dzwonkowski
[2016], s. 770). Kompetencję do ustanowienia kuratora ma sąd rejestrowy, w
którego okręgu osoba prawna ma lub miała ostatnią siedzibę, jednocześnie
wystawiając dla kuratora zaświadczenie, w którym zostaje określony zakres jego
uprawnień (art. 603 i 604 k.p.c.).
Dokładna analiza uprawnień
kuratora w postępowaniu podatkowym wymaga poczynienia szerszych uwag i
umieszczenia rozważań w kontekście. Stosownie do orzecznictwa Sądu Najwyższego,
zapadłego przed wejściem w życie ustawy nowelizującej – art. 138 § 3 O.p. nie
stanowił podstawy dla ustanowienia kuratora przez organ, lecz podstawę
wniesienia przez organ podatkowy wniosku, którego dopiero uwzględnienie przez
sąd polega na ustanowieniu kuratora prawa materialnego na podstawie art. 42 § 1
k.c. (Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2014 r., III CZP 101/14). Tak
ustanowiony kurator nie posiadał legitymacji chociażby tylko do reprezentowania
spółki w toku postępowania podatkowego, a zakres jego kompetencji pozostawał
ściśle ograniczony do podjęcia czynności wprost wymienionych w art. 42 k.c., to
jest zmierzających do powołania organów osoby prawnej, a w razie potrzeby do
jej likwidacji. Sąd Najwyższy w prowadzonym wywodzie zwrócił także uwagę na
argument historyczny, wspierający czynioną argumentację – do dnia 31 grudnia
2002 roku art. 138 § 3 O.p. przewidywał, iż sąd, na wniosek organu podatkowego
może ustanowić kuratora. Dokonaną z dniem 1 stycznia 2003 roku zmianę,
sprowadzającą się do wprowadzenia sformułowania „organ podatkowy składa do sądu
wniosek o ustanowienie kuratora” w miejsce „sąd, na wniosek organu podatkowego,
może ustanowić kuratora”, zdaniem Sądu Najwyższego, należało ocenić jako zmianę
merytoryczną (normatywną), wprost wskazującą, iż kurator ustanawiany na
podstawie art. 138 O.p. jest kuratorem prawa materialnego w rozumieniu art. 42
k.c., a zatem posiada subminimalny – na gruncie postępowania podatkowego - zakres
uprawnień.
Powyższe wnioski były
potwierdzane w bogatym orzecznictwie sądów administracyjnych, zapadłym przed
dokonaniem nowelizacji z dniem 1 stycznia 2016 roku (jedynie przykładowo - postanowienie
NSA z dnia 2 grudnia 2015 r., I FSK 1803/15, gdzie dopuszczono jednak analizę
treści zaświadczenia wydanego przez sąd dla dokładnego określenia zakresu
kompetencji kuratora).
Jednocześnie ustawa nowelizująca
wprowadziła art. 138d §2 O.p., stosownie do dyspozycji którego za pełnomocnika
ogólnego strony w sprawach podatkowych uznaje się kuratora wyznaczonego przez
sąd na wniosek organu podatkowego, o którym mowa w art. 138 O.p. Celem
regulacji wprowadzonej z dniem 1 stycznia 2016 roku było wprowadzenie nowości
normatywnej, polegającej na przyznaniu kuratorowi ustanawianemu w postępowaniu
podatkowym szerszych uprawnień. W Uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej,
wprost wskazuje się, że:
Celem wystąpienia przez organ podatkowy o
ustanowienie kuratora jest zapewnienie reprezentacji, a przez to i ochrony
prawnej podmiotowi, dla którego kurator jest wyznaczony, oraz umożliwienie
prowadzenia i zakończenia postępowania podatkowego. W aktualnym stanie prawnym
w odniesieniu do podmiotów, o których mowa w art. 138 § 3 Ordynacji podatkowej,
cel ten nie jest dostateczne realizowany, ponieważ według przeważających
poglądów doktryny i orzecznictwa ustanowienie kuratora w trybie art. 42 k.c.
nie pozwala organom podatkowym na traktowanie tego kuratora w postępowaniu
podatkowym jako reprezentanta strony (osoby prawnej). W rezultacie o statusie
kuratora w postępowaniu podatkowym decyduje treść art. 42 § 2 k.c., w związku z
treścią zaświadczenia o ustanowieniu kuratora. Jeśli sąd nie ustalił kuratorowi
uprawnień procesowych do występowania w postępowaniu podatkowym dotyczącym
spółki z o.o. (dla której ustanowiono tego kuratora), to kurator ten nie może
reprezentować interesów spółki w postępowaniu podatkowym. Kurator nie może
bowiem zaistnieć skutecznie w postępowaniu podatkowym dotyczącym spółki z o.o.,
skoro nie ma do tego ustawowych kompetencji. Mając powyższe na uwadze,
proponuje się doprecyzować zakres umocowania kuratora w postępowania podatkowym
poprzez nadanie mu statusu pełnomocnika strony we wszystkich sprawach
podatkowych (art. 138d § 2 Ordynacji podatkowej). Postuluje się, aby status ten
dotyczył wyłącznie kuratorów, którzy zostali ustanowieni na wniosek organów
podatkowych. Ustawowe przyznanie kuratorowi kompetencji do reprezentowania
strony we wszystkich sprawach podatkowych pozwala sądzić, że kurator będzie
zorientowany w sprawach podatkowych, co zabezpieczy właściwą ochronę prawną
reprezentowanemu podmiotowi.
(Uzasadnienie do projektu ustawy nowelizującej
2015, , str. 74-75).
Tymczasem, w ślad za uchwałą Sądu
Najwyższego z dnia 5 grudnia 2014 r., III CZP 101/14, wciąż wyrażany jest pogląd
o ograniczeniu kompetencji kuratora w postepowaniu podatkowym jedynie do
czynności wskazanych w art. 42 k.c.. Pogląd ten pojawia się zarówno w orzecznictwie
zapadłym po dokonanej z dniem 1 stycznia 2016 roku nowelizacji, zarówno na
poziomie NSA (postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30
sierpnia 2016 r., I GZ 405/16, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego
z dnia 30 sierpnia 2016 r., I GZ 416/16), jak i WSA (postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 maja 2017 r. III
SA/Gl 234/17, postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z
dnia 26 maja 2017 r., III SA/Gl 235/17, postanowienie Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 maja 2017 r., III SA/Gl 237/17, postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 czerwca 2017 r., III
SA/Gl 409/17, postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z
dnia 28 listopada 2016 r., III SA/Gl 1380/16, postanowienie Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Gliwicach z dnia 28 listopada 2016 r., III SA/Gl 1385/16, postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 21 listopada 2016 r.
III SA/Gl 1390/16). W aktualnym orzecznictwie, zyskującym walor prawomocności
już na etapie Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, wręcz wprost podkreśla się,
że nawet jeżeli orzeczenie sądu rejestrowego określi zakres obowiązków szerzej,
aniżeli czynności wskazane w art. 42 k.c., umocowanie kuratora będzie
ograniczone wyłącznie do czynności wymienionych w art. 42 k.c. (Prawomocne postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 czerwca 2017 r., III
SA/Gl 126/17, prawomocne postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
Gliwicach z dnia 17 maja 2017 r., III SA/Gl 231/17, nieprawomocne postanowienia
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 30 stycznia 2017 r. w
sprawach: III SA/Gl 28/17, III SA/Gl 29/17).
Podsumowanie
W orzecznictwie jednolicie stwierdza
się, iż zarówno tymczasowy pełnomocnik szczególny, jak i kurator, nie są
uprawnieni do reprezentowania strony w postępowaniu sądowoadministracyjnym (Postanowienie
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2016 r. I GZ 68/16). W
istocie zatem status tymczasowego pełnomocnika szczególnego sprowadza się do
przyznania organowi jedynie „partnera w postępowaniu” (Wyrok Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Gliwicach z dnia 28 czerwca 2017 r. III SA/Gl 432/17),
który to status ustaje wraz z zakończeniem postępowania w toku instancji. Z
uwagi na ograniczony zakres niniejszego artykułu wyłącznie do postępowania
podatkowego, aspekt ten nie zostanie szerzej rozwinięty.
Odnosząc się do instytucji tymczasowego
pełnomocnika szczególnego w postępowaniu podatkowym, w orzecznictwie nie budzi
wątpliwości, iż tymczasowy pełnomocnik szczególny jest umocowany do
podejmowania wszystkich czynności procesowych w trakcie trwania postępowania
podatkowego, w którym został ustanowiony. Podejście takie, z oczywistych
względów, zasługuje na aprobatę – współgra bowiem z intencją ustawodawcy oraz z
istotą wprowadzonej instytucji, pomimo braku wyraźnego oznaczenia zakresu
kompetencji w przepisach O.p.
Zdziwienie budzi jednak, iż w
ugruntowanym, bieżącym orzecznictwie, odnoszącym się do uprawnień kuratora, nie
podejmuje się chociażby tylko próby dokonania na nowo wykładni uprawnień
kuratora w postępowaniu podatkowym, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1
stycznia 2016 roku. Pomimo dokonanej zmiany w postaci wprowadzenia art. 138d §
2 O.p, wciąż podkreśla się, iż kurator dla osoby prawnej i jednostki
organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, ustanowiony przez sąd na
wniosek organu, złożony na podstawie art. 138 O.p., jako kurator prawa materialnego,
o którym mowa w art. 42 k.c., posiada jedynie subminimalne uprawnienia,
uniemożliwiające reprezentowanie strony w postępowaniu podatkowym, a regulacje
ordynacji podatkowej nie są przepisami szczególnymi, umożliwiającymi
rozszerzenie uprawnień także na podejmowanie czynności procesowych w
postępowaniu podatkowym.
Wydaje się zatem, że zmiana kompetencji kuratora nie została wyrażona w wystarczająco jasny sposób, by wpłynąć w istotnym stopniu na wnioski czynione w orzecznictwie. Tymczasem, wobec wprowadzonej
nowości normatywnej, istnieją dostatecznie silne podstawy, by uznać, iż
aktualność tezy uchwały Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2014 r., III CZP
101/14 nie została zachowana w aspekcie uprawnień kuratora w postępowaniu
podatkowym. W doktrynie wręcz wprost wskazuje się, że wynikające
z wyraźnego brzmienia przepisów uznanie kuratora za pełnomocnika ogólnego strony
powoduje, iż kompetencja (zarówno uprawnienie, jak i obowiązek) kuratora ma
znacznie szerszy zakres aniżeli wynikający z samej tylko istoty kurateli (Etel
2017, str. 895). Przyjmując słuszność stanowisko sądów administracyjnych
dochodzi do sytuacji paradoksalnej – tymczasowy pełnomocnik szczególny,
działający do czasu ustanowienia kuratora w sprawie, miałby większe uprawnienia
procesowe, aniżeli kurator, powoływany już definitywnie.
Podsumowując, należy postulować
zmianę podejścia orzecznictwa do zagadnienia zakresu uprawnień kuratora w
postępowaniu podatkowym, ustanowionego na podstawie art. 138 O.p. w zw. z art.
42 k.c. Regulacje Ordynacji podatkowej, w szczególności zaś art. 138d § 2 O.p.
mają bowiem walor lex specialis wobec
art. 42 k.c. i przyznają kuratorowi szersze uprawnienia, aniżeli wprost
wyrażone na gruncie k.c. Należy także podkreślić, iż zmiana podejścia orzecznictwa
sądów administracyjnych pozostawałaby w zgodzie z praktyką sądów rejestrowych,
które ustanawiają kuratora do reprezentowania strony w postępowaniu podatkowym.
W aspekcie uprawnień kuratora i
tymczasowego pełnomocnika szczególnego w postępowaniu przed sądami
administracyjnymi, korzystne dla obrotu prawnego byłoby bądź wyraźne
uregulowanie, iż kurator oraz tymczasowy pełnomocnik szczególny ustanowieni w
trybie uregulowanym w O.p. nie są uprawnieni do podejmowania czynności w
postępowaniu przed sądami administracyjnymi bądź też – co wydaje się racjonalne
w kontekście zagwarantowania stronie prawa do obrony swoich praw – wyraźne
przyznanie uprawnienia do dokonywania takich czynności. Ten drugi cel może
również zostać osiągnięty w drodze zmiany podejścia wyrażanego w już ugruntowanym
orzecznictwie. Należy również podkreślić, iż wielu profesjonalnych pełnomocników
pełniących funkcję kuratora i tymczasowego pełnomocnika szczególnego z tzw.
ostrożności procesowej wnosi skargi na akty podejmowane w toku postępowań, w
których zostali ustanowieni, jedynie w celu sądowoadministracyjnego
stwierdzenia, iż nie posiadali stosownej kompetencji. W zaistniałej sytuacji zmiana
legislacyjna, choćby w celu doprecyzowania niejasnej regulacji, wydaje się
wymagana.
BIBLIOGRAFIA
1. Duda
Mikołaj, Dzwonkowski Henryk [2016], Komentarz do art. 138 Ordynacji podatkowej,
w: Ordynacja podatkowa. Komentarz, red. H. Dzwonkowski, Warszawa.
2. Etel
Leonard [2017], Komentarz do art. 138 O.p., w: Ordynacja podatkowa. Komentarz, red.
L. Etel, Warszawa.
3. Uzasadnienie
projektu ustawy, uchwalonej jako ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie
ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw, druk sejmowy 3462
[2015], dostęp: sejm.gov.pl [1 września 2017 r].
Orzecznictwo:
1. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 czerwca 2017 r., III
SA/Gl 126/17.
2. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 30 stycznia 2017 r. w
sprawach: III SA/Gl 28/17.
3. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 30 stycznia 2017 r. w
sprawach: III SA/Gl 28/17, III SA/Gl 29/17.
4. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 maja 2017 r. III
SA/Gl 234/17.
5. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 maja 2017 r., III
SA/Gl 235/17.
6. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 maja 2017 r., III
SA/Gl 237/17.
7. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 maja 2017 r., III
SA/Gl 231/17.
8. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 28 listopada 2016 r.,
III SA/Gl 1380/16.
9. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 28 listopada 2016 r.,
III SA/Gl 1385/16.
10. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 czerwca 2017 r., III
SA/Gl 409/17.
11. Wyrok
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 11 października 2016
r., II SA/Rz 709/15.
12. Postanowienie
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 2016 r., I GZ 405/16.
13. Postanowienie
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 2016 r., I GZ 416/16.
14. Postanowienie
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2016 r. I GZ 68/16.
15. Uchwała
Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2014 r., III CZP 101/14.
16. Postanowienie
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 grudnia 2015 r., I FSK 1803/15.
17. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 czerwca 2017 r., III
SA/Gl 409/17.
18. Postanowienie
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 maja 2017 r., III
SA/Gl 44/17.
Akty prawne
1. Ustawa
z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1649).
Nota biograficzna
Artur Tim – doradca podatkowy nr wpisu 13113 w łódzkiej siedzibie
Kancelarii Prawno-Podatkowej Mariański Group, prawnik, doktorant w Katedrze
Prawa Podatkowego Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego.
Zainteresowania naukowe Autora skupiają się na opodatkowaniu cyfrowej ekonomii
oraz nowych technologii, prawie podatkowym międzynarodowym, a także
komparatystyce prawniczej oraz zagadnieniach związanych z opodatkowaniem i
funkcjonowaniem podmiotów w związku z przeprowadzaną restrukturyzacją oraz upadłością.
E-mail: atim@wpia.uni.lodz.pl.
Propozycja cytowania: A. Tim
[2017], Tymczasowy pełnomocnik szczególny oraz kurator osoby prawnej i jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej w postępowaniu podatkowym, Portal
Doradca Podatkowy (dostęp: www.doradcy.kidp.pl).